Abstrakt. Artykuł przeglądowy zawiera aktualne informacje naukowe dotyczące charakterystyk, klasyfikacji i mechanizmów biologicznego działania pro-, pre- i synbiotyków w przewodzie pokarmowym przeżuwaczy. Przeanalizowano i usystematyzowano dostępne źródła literaturowe ostatnich lat dotyczące wpływu suplementów pro-, pre- i synbiotycznych przy dodawaniu ich do diety udomowionych przeżuwaczy na procesy metaboliczne, intensywność wzrostu i rozwoju oraz jakość otrzymywanych produktów. Nacisk kładziony jest na fakt, że o stopniu metabolicznego i produkcyjnego działania tych suplementów u przeżuwaczy decyduje przede wszystkim skład jakościowy, technologia ich wytwarzania, sposób przechowywania oraz ilościowe wprowadzanie do diety. Należy zauważyć, że głównym mechanizmem działania pro-, pre- i synbiotyków przy dostaniu się do przewodu pokarmowego przeżuwaczy jest optymalizacja składu ich mikroflory, wzmocnienie funkcji barierowych wielokomorowego żołądka i jelit, aktywacja syntezy interferonu przez leukocyty krwi, pobudzenie funkcji trawiennych i wzmocnienie odporności organizmu. Podsumowując, podkreśla się, że stosowanie tych suplementów w diecie optymalizuje skład ilościowy i jakościowy symbiotycznej mikrobioty przewodu pokarmowego, działa immunostymulująco oraz aktywuje procesy metaboliczne i poprawia cechy produkcyjne przeżuwaczy.
Abstrakt. Baktencyny należą do białek z rodziny katelicydyn bydlęcych, a ich rola w organizmie jest istotnie ważna. Badania obejmowały analizę związku pomiędzy polimorfizmami w obrębie genów CATHL2 i CATHL3 kodujących białka: Bac–5 i Bac–7. Badaniami objęto stado krów rasy polskiej Holsztyńsko-Fryzyjskiej odmiany czarno-białej. Przeprowadzono badania z użyciem metody PCR-RFLP z wprowadzeniem modyfikacji ACRS. Na podstawie badań uzyskano wyniki, w których zaobserwowano, że różne warianty genetyczne w obrębie badanych polimorfizmów były istotnie związane z wybranymi parametrami użytkowości mlecznej, takimi jak: wydajność mleczna (P ≤ 0,01), zawartość tłuszczu (P ≤ 0,01), białka (P ≤ 0,01 i P ≤ 0,05) i laktozy (P ≤ 0,01 i P ≤ 0,05) oraz liczbę komórek somatycznych (P ≤ 0,01 i P ≤ 0,05).
Abstrakt. Badaniami objęto 136 prób mięsa (m. longissimus lumborum) pobranych ze 136 tusz sześciomiesięcznych tuczników mieszańców, pochodzących z krzyżowania ♀ (Polish Large White x Polish Landrace) x ♂ (Duroc x Pietrain), o średniej masie tuszy 85,80 kg ± 8,49, ubijanych na przemysłowej linii technologicznej. Określono pH1, pH24, pH48, WHC, parametry barwy (L*, a*, b*) mięsa oraz procentową zawartość w nim wody, białka ogólnego, tłuszczu śródmięśniowego i białek rozpuszczalnych w wodzie. Odnotowano istotne wysokie wartości współczynników korelacji między udziałem białek rozpuszczalnych w wodzie, zarówno w odniesieniu do mięsa jak i białka ogólnego, a pH48, wodochłonnością (WHC) i jasnością barwy (L*), przy czym wartość pH48 (zmierzona w ekstraktach wodnych mięsa) miała największy wpływ na zawartość w mięsie i w białku ogólnym frakcji białek rozpuszczalnych w wodzie. Natomiast podstawowy skład chemiczny mięsa tj. zawartość wody, białka ogólnego i tłuszczu śródmięśniowego nie miał istotnego wpływu na zawartość w nim badanych białek. Wyniki wskazują, że zawartość białek rozpuszczalnych w wodzie w wieprzowym mięśniu longissimus jest cechą przydatną w ocenie jakości wieprzowiny.
Abstrakt. Celem badań była analiza grubości włókien z okrywy włosowej wielbłądów występujących na terenie Polski i określenie różnic w strukturze włókien z uwzględnieniem płci i gatunku. Badaniami objęto wełnę pochodzącą od 28 dorosłych wielbłądów, które podzielono względem płci (18 samic i 10 samców) oraz względem gatunku (18 dromaderów i 10 baktrianów). Próbki wełny były pobierane w miesiącach maj-lipiec 2020 roku na wysokości ostatniego żebra. Grubość 42000 włókien ustalano zmodyfikowaną metodą mikroprojekcyjną. Poszczególne włókna sklasyfikowano w 3 kategoriach jako: bezrdzeniowe, z rdzeniem przerywanym i rdzeniem ciągłym. Badania wykazały, że średnia grubość włókien wełny wielbłądów utrzymywanych w Polsce wynosiła 20,23 μm. Najcieńsze były włosy bezrdzeniowe i ich grubość wynosiła 17,32 μm. Najmniejsza różnica statystyczna (przy P ≤ 0,05) w grubości włókien w zależności od płci wystąpiła w przypadku włókien bezrdzeniowych. Samce cechowały się większą od samic średnią grubością włókien, szczególnie okrywowych. Nie wykazano różnic w grubości rdzenia włókna w zależności od płci i gatunku wielbłądów. Wełna pozyskana od baktrianów była cieńsza a udział włosów bezrdzeniowych był ponad 50% wyższy aniżeli u dromaderów.
Abstrakt. Zwyrodnienia siatkówki to szereg chorób dziedziczonych genetycznie skutkujących znacznym upośledzeniem wzroku i ślepotą. Wśród ras kota domowego wyróżnia się zwyrodnienia o różnym przebiegu związane z mutacjami genów: CEP290, CRX, AIPL1 oraz KIF3B. Celem pracy było zaprojektowanie testów diagnostycznych pozwalających na identyfikację nosicieli zmutowanych alleli. Startery do PCR i enzymy restrykcyjne do PCR-RFLP zostały zaprojektowane w celu wykrycia mutacji w genach. Mutacja w sekwencji nukleotydowej kodującej białko AIPL1 powoduje zmianę w strukturze białka, gdzie zamiast homodimeru powstaje monomer. Zaobserwowano interakcje białek CEP290, CRX, AIPL1 i KIF3B z innymi białkami odgrywającymi rolę w prawidłowym funkcjonowaniu siatkówki. Występujące interakcje pomiędzy niektórymi z tych białek sugerują możliwy związek pomiędzy chorobami wywołanymi mutacjami genów kodujących te białka. U innych gatunków zwierząt odnotowano koekspresję analizowanych genów z innymi genami wpływającymi na funkcjonowanie siatkówki.
