Abstrakt. Doświadczenie wykonano na 192 kurczętach brojlerach Ross 308 w układzie dwuczynnikowym. Czynnikami doświadczalnymi był rodzaj zastosowanych zbóż w mieszankach oraz dodatek prebiotyku i probiotyku. Ptaki odchowywano przez 42 dni. Kurczęta otrzymywały ad libitum mieszanki pszenno-kukurydziano-sojowe (PK) i pszenno-pszenżytnio-sojowe (PŻ). Wmieszankach dla grup doświadczalnych zastosowano synbiotyk zawierający bakterie Bacillus subtilis C-3102 oraz drożdże (Saccharomyces cerevisiae) w stosunku 1:1. Oceniono efekty produkcyjne oraz wartość rzeźną. Wyniki badań wskazują, że dodatek synbiotyku miał istotny wpływ na przyrosty masy ciała. Kurczęta otrzymujące mieszanki PK ważyły średnio o 4,1%, a PŻ o 2,1% więcej (P ≤ 0,05) w stosunku do żywionych dietami bez udziału synbiotyku. Zastosowanie w mieszankach różnych zbóż wpłynęło na współczynnik wykorzystania paszy, zwłaszcza po okresie skarmiania mieszanek starter. Podczas całego okresu doświadczenia nie zaobserwowano różnic pomiędzy grupami żywieniowymi w przypadku FCR. Kurczęta żywione dietami z dodatkiem Bacillus subtilis C-3102 i drożdży charakteryzowały się wyższą wydajnością rzeźną, mimo że różnice statystyczne (P ≤ 0,05) wykazano w przypadku diety PK (75,72% vs 78,08%). Wprowadzenie dodatku paszowego niezależnie od rodzaju zboża w mieszankach spowodowało obniżenie (P ≤ 0,01) o 6% (dieta 1) i 16% (dieta 2) masy przewodu pokarmowego kurcząt oraz zwiększenie (P ≤ 0,05) masy podrobów jadalnych, odpowiednio o 5% i 13%. Na podstawie uzyskanych wyników można uznać kombinację probiotyku i prebiotyku za dobry dodatek paszowy stymulujący wzrost i rozwój ptaków w zastępstwie antybiotyków paszowych.
Abstrakt. Celem pracy było określenie stężenia selenu (Se) w wątrobie, nerkach i śledzionie norek (Mustela vison) (n = 25) pochodzących z chowu fermowego. Zawartość selenu oznaczano metodą spektrofluorymetryczną przy użyciu 2,3-diaminonaftalenu (DAN). W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że średnie stężenie selenu w wątrobie, nerkach i śledzionie wynosiło odpowiednio: 0,38 ±0,09 μg · g–1, 1,18 ±0,21 μg · g–1 i 0,30 ±0,07 μg · g–1 mokrej masy. Stężenie selenu w nerkach było istotnie wyższe (P < 0,05) niż w wątrobie i śledzionie. Ze względu na nieliczne dane literaturowe, dotyczące stężenia selenu w narządach norek fermowych i brak wartości referencyjnych, trudno jest dokonać jednoznacznej oceny, czy stwierdzona zawartość tego pierwiastka mieściła się w zakresie, który można byłoby przyjąć za optymalny. O niedoborze selenu może świadczyć wyższe stężenie tego pierwiastka w nerkach niż w wątrobie. Konieczne wydaje się prowadzenie dalszych badań, umożliwiających ustalenie wartości referencyjnych dla tego gatunku.
